Archiwum Hapel.pl

Imię i nazwisko: Chloe Chapman

Miejsce urodzenia: Szpital Świętego Munga w Londynie  

Status krwi: 50%

Cechy charakteru: Chloe jest kreatywna, bystra, inteligentna i sprytna. Stara się być tolerancyjna lecz nie zawsze jej to wychodzi. Dogaduje się raczej ze starszymi osobami, ale z rówieśnikami łatwo łapie wspólny język. Lubi naturę, cisze i spokój gdzie może odpocząć i zrelaksować się po ciężkim dniu. Uwielbia czytać książki oraz rysować. Jej "wadą" jest to, że jest introwertykiem oraz często jest zazdrosna i po prostu pyskata.  

Wygląd postaci: Dziewczyna jest niską i ni to szczupłą ni to grubą osobą. Twarz ma mizerną, zawsze mizerną. Parę piegów obok których widnieją niebieskie jak lazurytowe jeziora oczy. Ma blond włosy opadające na ramiona. Przed pójściem do Szkoły Magii ubierała się w raczej czarne ubrania.

Historia postaci: Urodziłam się w miarę przyzwoitej rodzinie. Moja matka była czarownicą, ojciec natomiast był mugolem. Byłam jedynakiem, mama zmarła tuż po porodzie, dlatego do dzisiaj jest mi smutno, że nie miałam okazji jej poznać.

Przez moje wczesne dzieciństwo wychowywał mnie ojciec. Nie miał za dużo wiedzy na temat Świata Czarodziejów. Rzadko kiedy wspominał coś o mej matce. Wspominał tylko, że była dobra w Obronie przed Czarną Magią i uczęszczała do Slytherinu. Wtedy nie wiele z tego rozumiałam. Było to dla mnie rzeczą bajkową. Ojciec zawsze był cichy jeśli chodzi o Hogwart, przecież nie miał o nim zielonego pojęcia prawda?

Pamiętam moment gdy byłam bardzo wściekła. Nie pamiętam z jakiego powodu. Możliwe, że moi rówieśnicy zaczęli mnie obrażać i wyzywać na jednym z mugolskich placów zabaw. Wiem tylko, że wróciłam do swego pokoju znajdującego się na najwyższym piętrze w domu.
Ojciec zapewne był w pracy dlatego zignorowałam jego nieobecność.
Miałam wtedy ochotę się wyżyć, zniszczyć coś, rozwalić. Zaczęłam bić poduszkę, lecz to nie pomogło. Stwierdziłam, że podejdę do okna ponieważ wiatr wiał za oknem jak szalony.
Pamiętam tylko, że podeszłam po czym spojrzałam ze złością na atmosferę za szybą. W jednej sekundzie miliony kawałeczków tłuczonego szkła padło na me ciało kalecząc je. Ostro zakończone kawałki prawie skaleczyło prawe oko. Miałam duże szczęście, lecz rana ta nie była jedyna.
Szkło wbiło mi się w nogę. Przez jakiś czas było to nie do zniesienia, ale potem ból przestał mnie dręczyć więc postanowiłam nie informować ojca o szkle w stopie.
 Gdy opatrzyłam już okolice swego prawego oka, nie sprzątając kawałków szkła udałam się do salonu. Szybko zimno z dworu ogarnęło cały dom, na me szczęście tata wrócił szybko.

Jeden z najlepszych dni w moim życiu zdarzył się gdy skończyłam 11 rok życia. Wstałam jak co roku i zbiegłam po krętych schodach do kuchni. Tata gotował naleśniki dlatego stwierdziłam, że nie będę mu przeszkadzać i pod jego nieuwagę wymknę się na dwór jeszcze w piżamie.
Gdy miałam już wychodzić z domu przez mały otwór w drzwiach wpadł list z dziwną pieczęcią na środku.
Nie miałam pojęcia co to może oznaczać.
Razem z tatą obejrzałam zawartość koperty uważnie po czym pokierowałam się zgodnie z treścią.

O godzinie 12:00 wraz z ojcem pojechałam na wskazany w liście adres.
Był to mały brudny pub. Gdybym przejeżdżała obok bezmyślnie nie zorientowałabym się, że ten budynek może być przeznaczony do prowadzenia interesu.
Razem z tatą weszliśmy do środka. Było to miejsce ciemne i obskurne. W kącie siedziało kilka starszych pań popijających jakiś napój w małych szklaneczkach.
Udaliśmy się na zaplecze pubu. W ścianie było przejście na ul. Pokątną.
Najpierw poszliśmy kupić różdżkę. Potem na stację King Cross, dokładnie na peron 9¾.
Pożegnałam się z mym tatą po czym wsiadłam do pociągu.
I tak zaczęła się ma nauka.

---