Witaj!

[Spis] Gry i sporty.
Asacron
Azkaban




Posty: 351
Tematy: 66
Gru 2014

#1
Gargulki — gra czarodziejów przypominająca mugolskie kulki. Jedyną różnicą jest to, że w czarodziejskiej wersji kamyki opluwają gracza śmierdzącym płynem za każdym razem, gdy ten traci punkt. Gracze mają po 15 kulek; wygrywa ten, który zbierze wszystkie kulki przeciwnika.
Gargulki są wykonane najczęściej z kamienia, jednak istnieją także gargulki wykonane z metali szlachetnych.


Eksplodujący Dureń — gra czarodziejska, w której przegrany jest obsmarowany cuchnącą mazią. Popularna wśród uczniów Hogwartu, którzy chętnie grali w nią w czasie wolnym lub podczas podróży do szkoły. Gra polega (przynajmniej wg gry "Harry Potter i Zakon Feniksa") na tym, aby dobrać karty w pary. Istnieją dwa warianty tej zabawy. W pierwszej wyczekuje się dwóch takich samych kart pod rząd, i krzyknąć "Dureń!". Trudność polega na tym, że karty pojawiają się coraz szybciej, a jeśli się pomyli, karty eksplodują. Druga wersja tej gry to "Eksplodujący pasjans". Karty są rozłożone, trzeba dobrać je w pary przez odsłanianie ich. Po jakimś czasie odsłonięte karty eksplodują.


Szachy czarodziejów — bardzo popularna wśród czarodziejów gra, której reguły są takie same jak w zwykłych, mugolskich szachach. Różnicę stanowią pionki, które w przypadku zaczarowanej wersji poruszają się samodzielnie. Mogą one także wchodzić w interakcje z graczem, dając mu rady lub mniej lub bardziej się go słuchając. Komplety szachów zżywały się również z używając ich czarodziejem.


Quidditch - jest najbardziej znaną czarodziejską dyscypliną sportową na świecie. Biorą w niej udział dwie drużyny, w każdej znajduje się siedmiu graczy:
  • obrońca (pilnujący słupków bramkowych),
  • trzech ścigających (grających kaflem, zdobywających punkty),
  • dwóch pałkarzy (chroniących innych zawodników przed tłuczkami),
  • szukający (mający znaleźć i złapać złotego znicza, który kończy mecz),
  • kapitan (dowolny gracz)
Zawodnicy grają czterema piłkami:
  • kaflem (czerwona, owalna piłka, podawana przez ścigających),
  • dwoma tłuczkami (czarne i ciężkie, starające się strącić jak największą liczbę zawodników z obu drużyn),
  • złotym zniczem (mała, złota, uskrzydlona kulka, bardzo trudna do złapania).
Boisko do quidditcha ma owalny kształt. W obu jego końcach umieszczone są słupki bramkowe: trzy tyczki zwieńczone obręczami, przez które ścigający przerzucają kafla. Słupków bramkowych pilnuje obrońca. Na boisku znajdują się także pałkarze, odbijający tłuczki i starający się nie dopuścić do tego, aby wyrządziły krzywdę zawodnikom z ich drużyny. Ostatnim zawodnikiem jest szukający, który ma najtrudniejsze zadanie – musi odszukać złotego znicza spośród zamieszania, jakie panuje na boisku, i złapać go, co kończy mecz. Za złapanie znicza drużyna otrzymuje sto pięćdziesiąt punktów, co przeważnie przechyla szalę zwycięstwa na jej korzyść (choć nie zawsze jest to regułą). Złapanie znicza jest bardzo trudne, jednak dopóki nie zostanie złapany, mecz musi trwać. Najdłuższy odnotowany dotąd mecz quidditcha trwał trzy miesiące.


Swivenhodge — gra miotlarska, która narodziła się w Herefordshire. Podobnie jak w niemieckim stichstocku, używano w niej pęcherza, zwykle świńskiego. Gracze siedzieli tyłem na miotłach i odbijali pęcherz witkami, starając się przerzucić go ponad żywopłotem na stronę przeciwnika. Jeśli przeciwnik nie odbił pęcherza, tracił punkt. Wygrywał ten, kto zdobył pięćdziesiąt punktów. W swivenhodge gra się do dziś, chociaż nigdy nie dorównała ona popularnością quidditchowi.


Creaothceann — szkocka gra miotlarska wywodząca się z tradycji celtyckich. Brało w niej udział dwunastu zawodników. Każdy miał przywiązany do głowy mosiężny lub żelazny kociołek. Na dźwięk rogu tudzież bębna zawodnicy podrywali się w powietrze. W tym samym momencie z nieba zaczynały się sypać zaczarowane kamienie. Zadaniem graczy było łapanie kamieni w kociołki i unikanie uderzeń pocisków. Wygrywał ten, kto nazbierał ich najwięcej. Gra ta była najwyższym sprawdzianem męstwa dla szkockich czarodziejów. Pomimo wielu wypadków śmiertelnych gra ta cieszyła się wielką popularnością.

Gra została zakazana w 1762 roku. Jednym z propagatorów jej przywrócenia był Magnus Macdonald, który w latach 60' XX wieku prowadził głośną kampanię, w której próbował przekonać Ministerstwo do zalegalizowania gry. Władza odrzuciła jednak ten wniosek.

Creaothceann opisana jest w tragicznej strofie w jednym z poematów celtyckich z XI wieku:
Stanęli rzędem gracze, tuzin mocarzy o obliczach jasnych,
Rzemieniami mocują kotły, w niebo patrzą, gotowi do lotu,
Już słyszą wrzask rogu, już pod chmury wzbijają się śmiało,
Lecz śmierć szybuje wraz z nimi, bo już dziesięciu wybrała.
Mimo, że creaothceann jest nielegalne niektórzy czarodzieje nadal uprawiają tę dyscyplinę.


Stichstock — wczesnośredniowieczna gra miotlarska pochodząca z Niemiec.
Na szczycie wbitej w ziemię wysokiej na dwadzieścia stóp tyczki umieszczano nadmuchany pęcherz smoka. Jeden z graczy poruszających się na miotłach był jego obrońcą. Obwiązywano go w pasie liną przymocowaną do tyczki, tak że mógł się od niej oddalić na dziesięć stóp. Pozostali gracze po kolei atakowali pęcherz, usiłując go przebić zaostrzonym końcem miotły. Obrońca mógł używać różdżki do odparcia tych ataków. Gra kończyła się po przebiciu pęcherza lub gdy obrońca wyeliminował wszystkich przeciwników. Gra ta zanikła w XIV wieku. Jednym ze znanych graczy w tej dyscyplinie był Gunther Gwałtownik.


Łomot (ang. Shuntbumps) — gra miotlarska. Powstała w Devon w Anglii. Celem gry jest zepchnięcie przeciwników z mioteł. Zwycięzcą zostaje gracz, który jako jedyny utrzyma się na miotle. Ówcześnie w Shuntbumps grają tylko młodzi czarodzieje.


Aingingein — irlandzka gra miotlarska, temat wielu ballad (legendarny czarodziej Fingan Nieustraszony był w niej mistrzem). Gracze brali po kolei piłkę zwaną dom (był nią kozi woreczek żółciowy) i przelatywali na miotłach przez rząd płonących beczek bez dna, umieszczonych na wysokich tyczkach. Dom trzeba było przerzucić przez ostatnią beczkę. Zwycięzcą zostawał ten gracz, który dokonał tego w najkrótszym czasie i nie zajął się przy tym ogniem.


Quodpod – popularna w Ameryce Północnej czarodziejska gra sportowa, jedna z odmian quidditcha. Jej pomysłodawcą jest Abraham Peasegood.
W drużynie quodpoda gra jedenastu zawodników. Gracze latają na miotłach i podają sobie quod – piłkę, która po przytrzymaniu za długo w rękach eksploduje. Zawodnik, który jest sprawcą wybuchu musi opuścić boisko, a pozostali gracze kontynuują grę nowym quodem. Drużyny starają się wrzucić piłkę do tzw. „garnka”. Jest to zazwyczaj kocioł napełniony roztworem zapobiegającym wybuchowi. Zawodnik, któremu udał się wsad, zdobywa punkt dla swojego zespołu.



Skocz do:


Użytkownicy przeglądający ten temat 1 gości



Polskie tłumaczenie © 2007-2024 Polski Support MyBB MyBB, © 2002-2024 MyBB Group.
Theme by XSTYLED modified by Hapel Dev Team © 2015-2024.